Statistisch blijkt dat kinderen het vakantiepatroon van thuis, eenmaal volwassen geworden, herhalen. Dus kamperende kinderen worden kamperende volwassenen. En kinderen die hun vakanties doorbrengen in hotels doen dat veelal ook als ze zelf een gezin hebben.
Aangezien ik een overtuigd kampeerder ben is de kans groot dat ik het ooit ergens heb geleerd. Misschien wel tijdens mijn eerste kampeervakantie in de zomer van 1974. Tot dan toe huurden mijn ouders een vakantiehuisje via mijn vaders zijn werkgever. Maar de huisjes werden verkocht aan een projectontwikkelaar en vanaf dat moment moesten ze zelf een vakantie bedenken.
Toen een familielid een bungalowtent beschikbaar stelde was de kogel snel door de kerk. We gingen kamperen! Wij, kinderen, vonden dat het summum van avontuur terwijl vader en moeder vreugdeloos vaststelden dat we gingen ‘creperen’. Een reisdoel was snel gekozen. Aangezien vader, als hobbyboer, dagelijks naar huis reed om de veestapel te verzorgen bevond ons vakantieadres zich altijd binnen en straal van 30 km van huis en dat maakte het aanbod overzichtelijk.
Weken voor vertrek was moeder druk om vrijwel het gehele keukeninventaris in grote bananendozen te pakken. In de gang stonden ze opgestapeld te wachten op wat ging komen. Bij familie en vrienden werden een speeltentje, 6 klapstoeltjes en een tafeltje geregeld. De matrassen en gestikte dekens van thuis werden ’s ochtends op een grote aanhanger geladen en met de bananendozen daar weer bovenop reden we het avontuur tegemoet.
Na een kwartiertje rijden konden we beginnen met het opbouwen van ons tijdelijk verblijf. Ik kan me hier weinig van herinneren, wel van het voortdurende geschuif met stoelen de daaropvolgende dagen. Want hoe moeder ook haar best deed, we pasten met ons zessen niet in de 3-persoonstent. Toen tijdens de tweede week het weer omsloeg bleek het speeltentje, dat onderdak verschafte aan 3 kinderen, niet geheel waterdicht. Allerlei pannetjes moesten de schade beperken maar uiteindelijk kwam er een groot stuk zwart landbouwplastic aan te pas. Dat bood in combinatie met veel wasknijpers uitkomst en droog brachten we de resterende dagen door.
Mijn ouders hebben vijf jaar de tijd genomen om dit avontuur te verwerken. Toen pas hadden ze voldoende moed verzameld om een dergelijke expeditie te herhalen.
Toch ligt hier waarschijnlijk wel de basis van mijn verdere kampeercarrière aangezien ik, met mijn oudste zus, veel goede herinneringen aan deze weken deel.
Gelukkig heeft mijn lief vroeger ook leren kamperen zodat wij nu met onze kinderen en een tent de wereld intrekken. Mijn ouders hielden het na 3 pogingen voor gezien. Kamperen was niets voor hen! Gelukkig was ik een bijdehante leerling…
Mariëtte Bos