Spanje is de belangrijkste overwinterbestemming van Noord Europeanen, daar bestaat geen twijfel over. Tienduizenden overwinteraars trekken in deze periode naar de Spaanse Costa’s om het koude Nederlandse winterweer te ontvluchten. Ik begrijp dat wel. Op erg gure dagen, zoals vandaag, ben ik er zelfs wel een beetje jaloers op. Je heerlijk koesteren in de Spaanse zon of jezelf al voor de derde keer op een dag nat laten regenen in het koude en gure Nederland; het is wat mij betreft geen moeilijke keus.
Overwinteren in een warm land doen we “omdat we ons bij temperaturen boven 15 graden nu eenmaal een stuk prettiger voelen”, aldus het artikel dat ik lees. De hoge temperaturen zijn goed voor het bewegingsapparaat, de afweer wordt minder op de proef gesteld en door het vele buiten zijn is de aanmaak van vitamine D optimaal, lees ik verder.
Tijdens de Nederlandse kou en regen slaan de gewrichtsklachten toe en heel veel ouderen komen om die reden ’s winters hun huis niet meer uit. Ik kan me voorstellen dat de trek naar het zuiden dan aantrekkelijk wordt.
Toch zijn de meningen hierover verdeeld. Juist als er tienduizenden overwinteraars vanuit Nederland naar Spanje trekken, trekt er omgekeerd ook een grote groep mensen van Spanje naar Nederland. Officiële aantallen zijn niet bekend maar het moet om een vrij grote groep gaan want ik kom ze deze dagen echt overal tegen.
Waarom doen ze dat? Ik vind een bezoek aan ons land wel te rechtvaardigen, begrijp me goed. Nederland heeft bezoekers veel te bieden. Maar kom dan gewoon in het voorjaar of in de zomer langs. Waarom nu juist half november de biezen pakken en regen en storm trotseren? En dat niet eenmalig, maar decennia lang, ieder jaar maar weer. Bovendien gaan deze ‘overwinteraars’ niet rustig bij elkaar zitten bridgen, schilderen of babbelen over hun kleinkinderen maar struinen ze rond op het dak… Al na krap 3 weken hebben ze genoeg van de Nederlandse kou en al dat geklauter en steevast op 6 december gaan ze met z’n allen weer terug naar de Spaanse zon. Ik vind het een vreemde gewoonte…
Mariëtte Bos