Door Mariëtte Bos - november 2013
Met een bevriend stel beleven we heerlijke dagen. We kennen elkaar al 15 jaar en we hebben gemeenschappelijke interesses. De mannen golfen en de dames wandelen en het is altijd leuk en gezellig.
Ongeveer een jaar geleden zijn we begonnen aan het Pieterpad. Een lange afstandsroute van Pieterburen in Noord Groningen naar de Sint-Pietersberg in Zuid Limburg. Een traject van 492 km dat is verdeeld in 26 etappes. Na ongeveer 300 km kennen we het routeboekje als onze broekzak en zijn er weinig verrassingen meer voor ons. Het wandelen is routine geworden. Hetzelfde geldt voor de voorbereidingen voor een dagje wandelen. Rugzak inpakken betekent waterzak vullen, dan nog een banaantje en boterhammetje, regencape, portemonnee voor de lunch, tape voor noodgevallen (blaren), mobieltje en niet te vergeten het routeboekje (!) en we kunnen op pad. We ontmoeten elkaar bij het begin punt van de wandeling, drinken samen koffie en dan starten de meiden met de route terwijl onze mannen, op weg naar de golfbaan, een auto neerzetten bij het eindpunt van onze wandeling. Logistiek een waterdicht verhaal. Wat kan er mis gaan?
Nou bijvoorbeeld het vergeten van een tweede autosleutel. Dan sta je aan het eind van de middag raar naast je auto te kijken…
Of gewoon de hele auto niet kunnen vinden omdat de mannen een klein stukje van de route zijn afgeweken…
Maar het kan altijd dommer… Na de koffie dook ik deze zomer achterin de auto voor mijn wandelschoenen en ontdekte tot mijn grote schrik dat ik ze thuis op de deurmat had laten staan… Aan mijn voeten zaten hele oude sandalen die beter omschreven kunnen worden als afgetrapte slippers. Mijn man en onze vrienden konden bijna niet geloven dat ik zo dom kon zijn en maar daar onderschatten zij mij.
Na een soort crisisoverleg besloot ik gewoon te gaan lopen. Kwestie van eigen schuld dikke bult. Het ging ongeveer 19 kilometer goed, daarna ontstonden in rap tempo indrukwekkende blaren onder mijn voeten. De resterende 8 km heb ik op karakter en op enorme blaren uitgelopen. Hoewel we er vreselijk veel lol om hebben gehad, was het toen allang niet echt grappig meer.
De volgende morgen schrok ik van mijn eigen voeten, wat een rampgebied! Nog een dag later sneden we de immense blaren door en tapten we het geheel stevig af. Inmiddels 7 weken later knipt mijn man, op advies van de pedicure, om de dag de vellen onder mijn voeten vandaan. Ik moet nog ongeveer 2 weken wachten en dan gaat ze aan de slag met wat de pedicure noemt: serieuze renovatiewerkzaamheden.
Ik denk niet dat ik nog eens mijn schoenen vergeet.